Volgens Volkskrant-opiniemaker Paul Brill was president Bush junior ‘zeker niet zo’n enorme ramp als men aan het eind van zijn regeerperiode dacht. Zijn presidentschap is nog te recent om te kunnen voospellen hoe hij uiteindelijk herinnerd zal worden.’Opmerkelijk aan depolderpers is haar fixatie op de parlementaire politiek terwijl ze daarbij de context negeert waarin de politiek zich voltrekt. Men focust zch op de hoofdrolspelers en niet op de cultuur waarin de acteurs optreden. Niet voor niets is het onderwerp van Paul Brill’s boek 1600 Pennsylvania Avenue, de weg naar het Witte Huis, oftewel ‘alles over de Amerikaanse verkiezingen: van George Washington tot Barack Obama.’
Hoewel Brill beweert ‘alles’ over het verkiezingscircus te melden, is dat nonsens. Hij zal nooit de woorden van Smedley Butler citeren, de generaal die meer dan drie decennia voor de machthebbers op Pennsylvania Avenue werkte. En omdat de meesten van u Smedley Butler niet kennen, stel ik hem even voor:
Smedley Darlington Butler[1] (July 30, 1881 – June 21, 1940) was a Major Generalin the U.S. Marine Corps, the highest rank authorized at that time, and at the time of his death the most decorated Marine in U.S. history. During his 34-year career as a Marine, he participated in military actions in the Philippines, China, in Central America and the Caribbean during the Banana Wars, and France in World War I. Butler is well known for having later become an outspoken critic of U.S. wars and their consequences, as well as exposing the Business Plot, a purported plan to overthrow the U.S. government.
By the end of his career, Butler had received 16 medals, five for heroism. He is one of 19 men to twice receive the Medal of Honor, one of three to be awarded both the Marine Corps Brevet Medal and the Medal of Honor, and the only Marine to be awarded the Brevet Medal and two Medals of Honor, all for separate actions.
Welnu, wanneer Brill beweert ‘alles over de Amerikaanse verkiezingen’ verzwijgt hij welk vraagstuk permanent op de achtergrond meespeelt ‘van George Washington tot Barack Obama,’ namelijk het gewelddadige Amerikaanse expansionisme. Vandaar dat major general Smedley Butler’s opmerkingen onmisbaar zijn. Hij verklaarde het volgende in in de jaren in 1933:
I spent 33 years and four months in active military service and during that period I spent most of my time as a high class muscle man for Big Business, for Wall Street and the bankers. In short, I was a racketeer, a gangster for capitalism. I helped make Mexico and especially Tampicosafe for American oil interests in 1914. I helped make Haiti and Cuba a decent place for the National City Bank boys to collect revenues in. I helped in the raping of half a dozen Central American republics for the benefit of Wall Street. I helped purify Nicaragua for the International Banking House of Brown Brothers in 1902–1912. I brought light to the Dominican Republic for the American sugar interests in 1916. I helped make Honduras right for the American fruit companies in 1903. In China in 1927 I helped see to it that Standard Oil went on its way unmolested. Looking back on it, I might have given Al Capone a few hints. The best he could do was to operate his racket in three districts. I operated on three continents.
Nagenoeg alle Amerikaanse presidenten zijn direct betrokken geweest bij deze misdadige praktijken, die vele miljoenen slachtoffers hebben veroorzaakt. Maar over werkelijkheid, die van de Amerikaanse verkiezingen in feite een farce maken, wordt door de mainstream opiniemakers angstvallig gezwegen. Die context past niet in hun propaganda. Liever spreken ze over de VS als ‘ordebewaker en politieagent’ en van ‘het vredestichtende Westen’ etc. Omdat ze het werk van kritische Amerikaanse intellectuelen niet volgen, weten ze bijvoorbeeld niet dat de Amerikaanse geleerde Sheldon Wolin, die lange tijd politicologie doceerde aan de prestigieuze Princeton University, in zijn Democracy Inc. Managed Democracy And The Specter Of Inverted Totalitarianism in 2008 erop wees dat na het einde van de Tweede Wereldoorlog:
Rearmament was institutionalized as a huge, albeit controversial, and permanent part of the nation’s economy and annual budget. A ‘defense establishment,’ comprising the economy, the military, and the state, came into being. It would alter the political identity of the society for decades to come.
Een feit, waar ook president Eisenhower voor waarschuwde toen hij in 1961 in zijn afscheidstoespraak het begrip ‘militair industrieel complex’introduceerde:
This conjunction of an immense military establishment and a large arms industry is new in the American experience. The total influence — economic, political, even spiritual — is felt in every city, every State house, every office of the Federal government. We recognize the imperative need for this development. Yet we must not fail to comprehend its grave implications. Our toil, resources and livelihood are all involved; so is the very structure of our society.
Opmerkelijk daarbij is dat de oud president en voormalig opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten in Europa met klem waarschuwde voor het militair industrieel complex en tegelijkertijd de ‘imperative need for this development’ benadrukte, waarbij ik opmerk dat Eisenhower een tautologie gebruikte namelijk 'imperative need,' oftewel een ‘absoluut noodzakelijke noodzaak.’Ik kom hier straks op terug. Het is deze paradox die vanwege zijn verstrekkende invloed niet verzwegen kan blijven. De voormalige directeur van het SIPRI, Stokholm International Peace Research Institute, de Britse kernfysicus Frank Barnaby, zei vele jaren geleden in een interview tegen me dat de VS en de Sovjet Unie‘geen militair industrieel complex hebben, maar het zijn.’ En dat is zeker geen overdrijving wanneer men weet dat alleen al de afgelopen tien jaar het defensiebudget van de VS is verdubbeld, ondanks het feit dat de Sovjet Unie is ineen gestort. Over de ontelbare miljarden verslindend wapenwedloop tijdens de Koude Oorlog en de daaraan gekoppelde totalitaire tendenzen in de VS schreef Wolin:
Although few Americans encountered the enemy, they were assured by politicians, publicists, preachers, and the FBI that he was ‘hidden’ and had to be confronted abroad and rooted out at home. New categories of ‘loyality,’ ‘internal security,’ and ‘subversion’ were introduced and given the status of legal standards.
The constitutional imaginary underwent profound changes as it adapted to the new power imaginary and its totalizing categories. For almost a half century the new war was defined in starkly Manichaean terms, as an epical struggle for the fate of the world between totalitarian dictatorship promoting atheism and communism, and the freedom-loving, God fearing capitalist democracy of the United States and its Western allies.
Vandaar dat Geert Mak, zoon van een evengelisatie-dominee die in Sumatra zieltjes probeerde te winnen, in zijn ‘Amerika’ boek stelt dat de Verenigde Staten ‘tijdens de Koude Oorlog’ Europa ‘verlosten… van de Sovjet Macht,’ en in zijn boek In EuropaRussische vrouwen onweersproken laat verklaren dat een glossy magazine als
Cosmopolitan een complete andere levensstijl [toont], met moderne en open verhoudingen tussen mannen en vrouwen, chefs en ondergeschikten.
En:
Cosmopolitan toont de Russinnen nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen.
terwijl Mak de SP-multimiljonair Derk Sauer, die Playboyen Cosmopolitan in Russische vertaling op de markt bracht, zonder enige ironie laat verklaren:
Dit blad leerde de mensen om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven.
Deze propaganda past geheel in de aloude Koude Oorlogsretoriek, waarbij volgens Wolin
the nation must disavow the ‘sharp line between democratic principles and immoral action,’ and be ready to fight ‘with no hold barred.’
Om de Amerikaanse hegemonie te verdedigen tegen het Absolute Kwaad moet een amoreel, en zelfs immoreel, politiek beleid worden gevoerd, dat in de kern ondemocratisch is. Een recent voorbeeld gaf Paul Brill toen hij opmerkte dat
Er maar één manier [is] waarop de regering-Obama gegarandeerd de regie had kunnen behouden, namelijk door onmiddellijk in actie te komen zodra ze er zelf van overtuigd was dat het Syrische regime de vermaarde rode lijn grootscheeps had overschreden.
Zowel de grove schending van het internationaal recht, als de onvermijdelijke ‘collateral damage,’en het feit dat een grote meerderheid van de Amerikaanse bevolking tegen het geplande geweld tegen Syrie is, worden daarbij als te verwaarlozen details terzijde geschoven. De democratie moet wijken voor hogere belangen, de oorlogsindustrie, de zionistische lobby of de belangen van de westerse oliemaatschappijen of welk geopolitiek dan wel economisch belang van Washington dan ook. Voor de Nederlandse mainstream-pers geldt dat de democratie buitenspel kan worden gezet, zoals mijn oud VPRO-collega Chris Kijne ten tijde van de kredietcrisis in oktober 2008 als journalist duidelijk maakte toen hij schreef:
had u tot voor kort gedacht dat een minister van Financien er mee weg zou komen wanneer hij tegen de Kamer zei: 'Nee, natuurlijk heb ik u vorige week, toen ik op het punt stond de grootste ingreep in de economie te doen die een minister van financien ooit heeft gedaan, niet de waarheid verteld. En als ik volgende week een nog grotere ingreep ga doen, vertel ik het u weer niet.' Is toch gebeurd. Gaat over democratie. En het vreemdste is: we vinden allemaal nog dat Bos gelijk heeft ook. Voor ons journalisten was het natuurlijk niet nieuw dat Wouter Bos ons niet altijd de waarheid vertelde. Wel is het nieuw dat ik op dit moment even niet meer weet of ik wel even hard als vroeger mijn best moet doen om hem die waarheid te laten vertellen. Of er inderdaad niet even een hoger belang is dan ‘de waarheid, niets dan de waarheid.’
De democratie heeft volgens de mainstream media rekening te houden met de ‘hogere belangen’ van bankiers of het militair industrieel complex of van de grote concerns die de verkiezingsfondsen van Amerikaanse presidenten vullen. Sheldon Wolin wijst in zijn betoog over de uitholling van de democratie door totalitaire tendenzen op het volgende:
The best example of a power imaginary and the best indicator of the turning point from a politics of social reform to the pursuit of a global politics is an official report to President Truman by the National Security Council in April 1950. A leading scholar has described NSC-68: United States Objectives and Programs for National Security as ‘the bible of American national security and the fullest statement of the new ideology that guided American leaders’ during the Cold War. It was as prophetic of how ‘mobilization’ would provide the form by which totalizing power would become normalized.
Het speciaal voor de Amerikaanse politieke elite opgestelde
report contains myth making of epical proportions and high melodrama as well. ‘The issues that face us,’ the document announced sweepingly ‘are momentous, involving the fulfillment or destruction not only of this Republic but of civilization itself.’
NSC-68 begins with the favorite ploy of many myths, a dualism where innocence and virtue are confronted by un-nuanced evil. The postwar-world is, unqualifiedly, polarized: ‘power [has] increasingly gravitated to… two centers.’
‘While the fundamental purpose of the U.S. is to assure the integrity and vitality of our free society, which is founded upon the dignity and worth of the individual… the Soviet Union, unlike previous aspirants to hegemony, is animated by a new fanatic faith, antithetical to our own, and seeks to impose its absolute authority over the rest of the world. Conflict has, therefore, become endemic and is waged, on the part of the Soviet Union, by violent or non-violent methods in accordance with the dictates of expediency. With the development of increasingly terrifying weapons of mass destruction, every individual faces the ever-present possibility of annihilation should the conflict enter the phase of total war.
Deze taal verraadt hoe de economische en ideologische strijd tussen de twee grootmachten door Washington gezien werd als een kosmisch gevecht tussen het absolute Goed en het absolute Kwaad, een absurde opvatting die onder andere uitliep op de krankzinnigheid van MAD, oftewel Mutual Assured Destruction met kernwapens:
a doctrine of military strategy and national security policyin which a full-scale use of high-yield weapons of mass destruction by two opposing sides would cause the complete annihilation of both the attacker and the defender. It is based on the theory of deterrence where the threat of using strong weapons against the enemy prevents the enemy's use of those same weapons.
Het feit dat de Koude Oorlog officieel ten einde is, betekent niet dat het daaraan verbonden paranoide denken is afgelopen, zoals we uit de meningen van de Nederlandse mainstream opiniemakers kunnen opmaken. Daarover later meer.
